De terhandstellingsplicht voor dienstverleners

In onze vorige blog kwam de terhandstelling van algemene voorwaarden al aan bod. Voor dienstverleners gelden echter andere regels, die voortvloeien uit de Europese Dienstenrichtlijn. Dienstverleners die onder deze richtlijn vallen kunnen daardoor voldoen aan de terhandstellingsplicht door te verwijzen naar een webadres waar hun algemene voorwaarden te vinden zijn. Is de keiharde eis van de terhandstelling voor deze groep helemaal verleden tijd?

Wie is dienstverrichter?

Niet iedere dienstverlener valt ook onder het begrip dienstverrichter uit de Dienstenrichtlijn.  Allereerst is het dus de vraag of de dienstverlener wel onder de reikwijdte van de Dienstenrichtlijn valt. In grote lijnen komt het erop neer dat in de Dienstenrichtlijn onder ‘dienstverrichter’ wordt verstaan de commerciële, zakelijke dienstverlener, zoals de makelaar, accountant, advocaat en consultant. Andere voorbeelden zijn facilitaire diensten, IT-diensten en diensten op het gebied van het toerisme. Het maakt voor hen niet uit of de overeenkomst wel of niet langs de elektronische weg tot stand komt. Denk aan een reisbureau: ook als u binnenloopt en een reis boekt mogen de algemene voorwaarden door middel van een link in de bevestigingsmail aan u ter hand worden gesteld.

De reikwijdte van de Dienstenrichtlijn is zeer breed, de meeste zakelijke dienstverleners zullen onder het begrip ‘dienstverrichter’ vallen. Voor een goed begrip is het beter om te kijken naar de diensten die expliciet zijn uitgezonderd van de Dienstenrichtlijn. Dat zijn onder meer vervoersdiensten, financiële diensten (banken, verzekeringen, beleggingsadviseurs) en elektronische communicatiediensten -en netwerken. Voor deze uitgezonderde dienstverleners blijft de bestaande regelgeving gelden. Zij zullen de algemene voorwaarden “gewoon” moeten blijven meesturen met de offerte of overeenkomst.

Hoe werkt de uitzondering?

De tweede kanttekening is dat de dienstverrichter de wederpartij alsnog wel moet verwijzen naar de website waarop de algemene voorwaarden beschikbaar zijn. Hij moet de wederpartij dus een link sturen. De algemene voorwaarden moeten gemakkelijk toegankelijk zijn op die website en dus niet ergens verscholen, maar onder een duidelijke kop of button. Het wordt aangeraden om iedere contractspartij een directe hyperlink te sturen (zoals: https://www.voorbeeldcontract.nl/algemene-voorwaarden/) en te zorgen dat de algemene voorwaarden eenvoudig kunnen worden gedownload, zeker als de wederpartij een consument is. Ook moet de ‘dienstverrichter’ er rekening mee houden met dat hij zal moeten aantonen welke versie van de algemene voorwaarden op de website stond, ten tijde van het sluiten van de overeenkomst.

Conclusie

Al met al is het voor de meeste dienstverleners een stuk eenvoudiger om algemene voorwaarden te hanteren. Het is dus eenvoudiger geworden om te voldoen aan de terhandstellingsplicht voor dienstverleners. Wil de dienstverlener het zekere voor het onzekere nemen, dan kan hij/zij de voorwaarden ook fysiek ter hand blijven stellen.

Gelet op deze nieuwe wetgeving en de toename van het online zaken doen is het de verwachting dat de gehele problematiek van de fysieke terhandstelling (gelukkig) minder vaak in de jurisprudentie zal opduiken en dat terhandstelling van algemene voorwaarden via de website sterk zal toenemen.